فلزیاب یک دستگاه الکترونیکی است که وجود فلز در نزدیکی آن را تشخیص می دهد. این ابزاری است که به طور گسترده برای کاربردهای مختلف، از جمله امنیت، تحقیقات باستان شناسی، و علاقمندان به جستجوی سکه ها و دیگر اشیاء فلزی گم شده استفاده می شود. فلزیاب ها در انواع و اندازه های مختلف، از دستگاه های ساده دستی گرفته تا مدل های صنعتی بزرگ و پیچیده تولید می شوند. در این مقاله به اصول اولیه فلزیاب ها و نحوه کار آنها می پردازیم.اصلی که طلایاب ها برای تشخیص فلز استفاده می کنند بر اساس القای الکترومغناطیسی است. یک میدان الکترومغناطیسی توسط سیم پیچ های الکتریکی در فلزیاب ایجاد می شود. هنگامی که فلز در محدوده فلزیاب قرار می گیرد، وجود آن با تغییر میدان الکترومغناطیسی تشخیص داده می شود که باعث می شود فلزیاب زنگ صوتی به صدا درآورد.محدوده تشخیص فلزیاب به طراحی آن بستگی دارد. مدل‌های پایه دستی ممکن است بتوانند اجسام فلزی را تا فاصله ۲ تا ۳ فوتی تشخیص دهند، در حالی که مدل‌های قدرتمندتر ممکن است فلز را تا فاصله ۲۰ فوتی تشخیص دهند. برای افزایش دامنه تشخیص، برخی از فلزیاب ها دارای سیم پیچ های متعددی هستند که امکان حساسیت بیشتری نسبت به اجسام فلزی که ممکن است دورتر از آشکارساز باشند را فراهم می کند.به طور کلی می توان از فلزیاب برای تشخیص انواع فلزات از جمله سکه، جواهرات، طلا، نقره، سرب و آلومینیوم استفاده کرد. با این حال، هیچ فلزیاب کامل نیست. هر نوع طلایاب نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارد و تنها می تواند انواع خاصی از فلز را به طور موثرتر از سایرین تشخیص دهد. به عنوان مثال، فلزیاب های قدیمی و ساده تر ممکن است نتوانند بین فلزات مشابه مانند طلا و مس تمایز قائل شوند.